سندروم پریفورمیس (Piriformis Syndrome)

به کوتاه شدن عضله پریفورمیس غالبا سندروم پریفورمیس گفته می شود، هرچند که افزایش بیش از حد طول این عضله هم در بیماران مشاهده شده است. در این مطلب کوتاه شدن این عضله مورد بررسی است .

عضله پریفورمیس ازسطح داخلی لگن منشأ میگیرد و به تروکانتر بزرگ استخوان ران متصل میشود. عصب سیاتیک در بیشتر افراد از زیر این عضله عبور میکند، بنابراین صدمات پریفورمیس میتواند روی عصب سیاتیک فشار وارد نموده و علائم درگیری عصب سیاتیک را از خود نشان دهد.

عمل این عضله خم کردن ، دور کردن و چرخش خارجی ران است .

شیوع:

شیوع سندروم پریفومیس درجنس مؤنث نسبت به مذکر شش برابر است. این سندروم بیشتر در سنین 30 تا 40 سالگی دیده می شود.

علت:

علت اصلی ضایعه مشخص نمی باشد اما هر عاملی که سبب آسیب به عضله پریفورمیس شود را میتوان به عنوان منشا عارضه در نظر گرفت.

 برخی از این علل عبارتند از:

- ضربه مستقیم به ناحیه باسن

- ایستادن طولانی مدت در وضعیت نامطلوب

- ضعف یا کوتاهی سایر عضلات که به صورت ثانویه می تواند باعث پرکار شدن عضله پریفورمیس شود.

- کوتاه بودن یک پا نسبت به دیگری

- عادت غلط راه رفتن با رانی که بیش از حد به خارج چرخیده باشد.

علائم :

این افراد از درد در ناحیه تحتانی کمر و باسن یک طرف شکایت دارند و این درد درخلف پا نیز منتشر می شود. گاهی هم حس سوزن سوزن شدن اندام تحتانی در این بیماری گزارش شده است.

تحت کشش قرار دادن این عضله باعث برانگیخته شدن درد بیمار میشود. انقباض مقاومتی این عضله ولمس عمقی آنهم باعث برانگیخته شدن درد می شود.

به صورت کلی فعالیتهای از قبیل تحمل وزن و نشستن طولانی مدت، درد این بیماران را تشدید می کند.

این بیماران ممکن است بمنظور کاهش علائم خود در حالت نشستن یا راه رفتن، ران خود را به خارج بچرخانند تا از تحت کشش قرار گرفتن عضله پریفورمیس جلوگیری نمایند.

اگر از آنها بخواهیم در حالتی که ران به داخل چرخیده باشد بنشینند یا راه بروند، درد آن ها تشدید خواهد شد.

تشخیص افتراقی:

یک نکته قابل توجه این استکه باید سندرمپریفورمیس را از فتق دیسک افتراق داد. به طور مثال حرکات کمر در تشدید درد سندروم پریفورمیس تاثیری ندارد.

درمان فیزیوتراپی:

در وضعیت حاد باید به بیمار استراحت داده شود و از مدالیتیهای ضد درد مانند تحریک الکتریکی و یخ استفاده نمود. ماساژ هم باعث کاهش درد این بیماران می شود.

در وضعیت تحت حاد و مزمن میتوان از اولتراسوند تحت کشش برای افزایش انعطاف پذیری استفاده کرد.  مهمترین بخش درمان این بیماران، کشش عضله پریفورمیس است.

بعد از اصلاح طول عضله با تمرینات کششی باید علت بروز این سندروم که با ارزیابی به آن رسیده ایم بر طرف شود. مثلا کوتاهی و ضعف سایر عضلات مانند ضعف عضله گلوتئوس مدیوس برطرف شود تا از پرکاری مجدد پریفورمیس پیشگیری شود. در صورت وجود کوتاهی اندام باید کفی مناسب تجویز شود. کلیه عادات زندگی روزمره بیمار از قبیل راه رفتن و پاسچر می بایست مورد ارزیابی و اصلاح قرار گیرد تا از برگشت علائم جلوگیری گردد.